OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOCUMENTATIESERVICE
|
T I T E L : |
Taste of Cherry (Ta'm e guilass/De smaak van kersen) |
R E G I E : |
Abbas Kiarostami |
M E T : |
Homayoun Ershadi, Abdolhossein Bagheri, Safar Ali Moradi, Mir Hossein Nori |
Humane film over Moslim-taboe
Door GERWIN TAMSMA
Dat de Iraniër Abbas Kiarostami op het vijftigste filmfestival van
Cannes een Gouden Palm in ontvangst mocht nemen, werd zo goed als
genegeerd in zijn thuisland. Een driedaags religieus feest en
presidentsverkiezingen die gewonnen zouden worden door de relatief
liberale Khatami, slokten alle aandacht op.
Het gebrek aan heisa kwam Kiarostami wel goed uit. De autoriteiten
hadden immers maar ternauwernood toestemming gegeven voor deelname van
zijn Taste of Cherry aan het festival en te veel aandacht zou
zijn leven er niet eenvoudiger op maken. De weerstand uit
fundamentalistische kringen is goed voor te stellen. Kiarostami's film
handelt over zelfmoord, een taboe in Iran, en daar blijft het niet bij.
Hologig en ongeschoren rijdt Mr. Badii (Homayoun Ershadi) in zijn Range
Rover zoekend door de straten van Teheran. Werkloze mannen bieden hun
diensten aan. Wie ooit de theorie heeft gehoord dat we hier een
cruisende man zien op zoek naar homoseksuele contacten, kan die
eerste minuten nooit meer anders interpreteren.
Spoedig blijkt echter waar het wel om draait. Badii geeft een verlegen
soldaat uit Koerdistan een lift en neemt hem mee naar de rand van
Teheran. Een stoffige woestenij die ondersteboven gekeerd lijkt te
worden, nu niet door een aardbeving zoals in Kiarostami's trilogie
Waar staat het huis van mijn vriend? (1987), En het leven gaat
door (1992) en Through the Olive Trees (1994), maar door
mensen. Hier heeft Badii zijn eigen graf al gegraven.
Hij vraagt de soldaat om tegen een flinke vergoeding de volgende ochtend
bij zonsopgang aarde over zijn lijk te gooien.
De volgende passagier, een Afghaanse seminarist, weigert eveneens, zich
beroepend op Allah en twaalf imams. Een oude Turk ten slotte belooft de
zelfmoordenaar te helpen, als dat echt is wat hij wil. De oude man
vertelt hoe hij zelf ooit van plan was zich te verhangen, maar dat mooie
dingen in het leven, zoals de smaak van kersen, hem van gedachten deden
veranderen. De intense, bijna rituele vraag-en-antwoordspelletjes tussen
de chauffeur en zijn passagiers (tijdens de opnames
nam Kiarostami zelf plaats tegenover de acteurs) vormen het hart en de
hersenen van de film. In vraaggesprekken verwees Kiarostami veelvuldig
naar een uitspraak van de Roemeense filosoof Cioran: 'Zonder de
mogelijkheid van zelfmoord, had ik mezelf allang van kant gemaakt'. Het
idee van zelfmoord wordt op die manier iets positiefs: het is de
enige existentiële keuze die de mens heeft.
In de uitwerking van dat idee blijven de beweegredenen van de
zelfmoordenaar zorgvuldig verborgen. Zijn destructieve drang krijgt
daarmee een universeel karakter. Badii kan worden gezien als een heel
volk, of zelfs een wereld die het leven moe is.
Maar hoe eenvoudig het ook moge zijn om de betekenis van de parabel uit
te vergroten, of om politieke statements te ontdekken in de keuze van de
nationaliteiten van de passagiers en bijzinnetjes als 'seminaristen
horen in het seminarie', of om in de rondrijdende auto een symbool van
zoeken, van een niet-statische en dus antidogmatische kijk op het leven
te zien, bovenal is Taste of Cherry een intieme, humane film. De
enigszins overbodige Kiarostami-handtekening aan het slot, videobeelden
van de filmploeg, doet niets meer af aan dit meesterwerk dat nu
eindelijk in Nederland (distributieland) in één theater te
zien is.
|
NRC Webpagina's
28 OKTOBER 1998
|