
OUDE
NUMMERS
FILMARCHIEF
DOCUMENTATIESERVICE
|
T I T E L : |
Meet Joe Black |
R E G I E : |
Martin Brest |
M E T : |
Brad Pitt, Anthony Hopkins, Claire Forlani, Jake Weber, Marcia Gay Harden, Jeffrey Tambor |
De beste en de slechtste acteur van Hollywood
Door HANS BEEREKAMP
Going in Style was in 1979 de titel van een van de eerste
speelfilms van regisseur Martin Brest, die later eer zou inleggen met
successen als Beverly Hills Cop, Midnight Run en
Scent of a Woman.
Going in Style zou ook het motto kunnen luiden van Brests Meet Joe Black, waarin Anthony Hopkins er drie
uur over doet om waardig te sterven. Vlak voor zijn 65ste verjaardag
hoort de erudiete en wijze mediamagnaat William Parrish (Hopkins) 's
nachts een stem, die zijn dood aankondigt. Magere Hein zal hem
persoonlijk komen ophalen, maar verleent enig respijt, want de Dood
verveelt zich en is nieuwsgierig naar de mensenwereld. De rijkdom en
macht van Parrish maken hem een geschikte kandidaat om als gids te
dienen; zolang Hein (of Joe Black, zoals Parrish zijn bezoeker doopt)
zich vermaakt, krijgt de terdood veroordeelde uitstel.
Vaag gebaseerd op het toneelstuk en de film Death Takes a
Holiday (Mitchell Leisen, 1934) verschuift Brest de nadruk van de
onwennige Dood naar de man, die hij komt halen en die een aantal
levensvraagstukken op moet lossen, voordat hij in vrede kan vertrekken.
Dat had een aardige film op hebben kunnen leveren, als het scenario
(mede geschreven door Bo Goldman, die ook tekende voor Brests Scent of a Woman, waarin eveneens een oude wijze en een
mooie jonge man levenslessen uitwisselen) niet zo traag en gedragen zou
zijn geweest, ongemakkelijk laverend tussen tragische en komische noten.
Het grootste probleem van Meet Joe Black is echter niet het
scenario, maar de casting van de titelrol. De Dood heeft namelijk het
lichaam uitgekozen van prijsdier Brad Pitt, die in het begin van de film
de rol speelt van een toevallige passant, waar Parrish' dochter (Claire
Forlani) halsoverkop verliefd op is geworden en die vlak daarna door een
auto wordt geschept. Als Joe Black moet Pitt een blanco personage spelen
in een geleend lijf, en dat vergt meer nuancering en raffinement
dan de ster, die altijd niets meer of minder dan 'Brad Pitt' uitbeeldt,
in huis heeft.
De koppeling van de beste en de slechtste acteur uit de huidige
Hollywood-eredivisie doet bijna sadistische bedoelingen van de
producent vermoeden. Hopkins speelt de stervende koning met de
luciditeit die je van hem verwachten mag, Pitt steekt een lepel
pindakaas in zijn mond en probeert leeg te kijken, maar ziet eruit als
een pruilende puber. Dat schept ruimte voor onbedoelde vragen. Waarom
weet de Dood niet hoe pindakaas smaakt of hoe je de liefde bedrijft,
maar spreekt hij wel foutloos Engels? En wie neemt zijn eigenlijke taken
waar tijdens de vakantie?
Er kleeft nog een ander mysterie aan Meet Joe Black. De muziek
van Thomas Newman, een doorgewinterde Hollywoodcomponist, plagieert op
minstens drie momenten (aan het begin van de film, bij de introductie
van Joe Black en bij de dood van Parrish) noot voor noot een thema van
Arvo Prt, zonder dat dit in de credits vermeld wordt. Nu wordt de
mystieke muziek van Prt de laatste
tijd in heel veel films gebruikt, maar nooit zo brutaal zonder
bronvermelding. Hoe bestaat het dat de Ests-Duitse componist Universal
Pictures nog geen proces heeft aangedaan?
|
NRC Webpagina's
27 JANUARI 1999
|