OUDE NUMMERS  
  FILMARCHIEF  
  DOCUMENTATIESERVICE  

De liefde van een zangeres voor een stadse beenhouwer

Door DANA LINSSEN
Nadat er de laatste jaren bij elke succesvolle film die er uit Duitsland kwam al werd gesproken van een neue deutsche Welle, lijkt het erop dat er nu eindelijk een nieuwe filmimpuls in Duitsland zichtbaar wordt. De jonge filmmakers en producenten die zich hebben verenigd in het als 'creative pool' omschreven productiehuis X-Filme leveren in ieder geval genoeg interessante films af om die stelling te staven.

De bekendste van hen is inmiddels Tom Tykwer, wiens debuutfilm Die tödliche Maria en het hier later dit jaar verwachte Winterschläfer internationaal indruk hebben gemaakt, evenals zijn recentste productie Lola rennt, die tijdens het afgelopen filmfestival van Venetië in première ging. Tykwer, de creatieve kracht achter het succes van X-Filme, schreef samen met Wolfgang Becker het scenario voor Das Leben is eine Baustelle, een postmoderne grotestadskroniek, die echter weinig te maken heeft met de Nederlandse films die de laatste tijd onder die noemer zijn gemaakt. De hoofdpersonen van Beckers eerste grote bioscoopfilm na het hier op Cinekid vertoonde Kinderspiele zijn net zulke representanten van de 'Generation X' als de vlotte boys en meiden uit Siberia, alleen is er niets glamoureus of gecultiveerds shabby's aan hun leven te ontdekken.

Jan Nebel werkt als beenhouwer in een varkensslachterij en het meisje waar hij na een nachtelijke ontmoeting tijdens een straatoproer verliefd op wordt, zingt op straat en houdt er nog een reeks andere onduidelijke inkomstenbronnen op na. Het getob met de liefde, de moeizame zoektocht naar werk en huisvesting (hier synoniem met een plek voor jezelf, de zoektocht naar identiteit) worden echter nergens echt troosteloos, daarvoor zijn er te veel komische intermezzi in het script geweven.

De meeste daarvan komen voor rekening van een Buddy Holly-imitator die, vele jaren ouder dan Jan en Vera, nog steeds datzelfde leven aan de zelfkant leidt, van het ene tijdelijke baantje naar het andere scharrelt en zich in zijn soms schaarse, meestal overvloedige vrije uren in een kersenrode schijnwereld vol Buddy Holly-relikwieën verschanst. Ondanks hun onzekere toekomstverwachtingen (Jan tobt ook nog met de vraag of hij wellicht hiv-positief is) is duidelijk dat Jan en Vera en hun generatiegenoten voor iets beters zijn voorbestemd. Die hoop gloort achter al die bouwwerken-in-wording waar Berlijn in deze film uit bestaat. Das Leben ist eine Baustelle is niet altijd even evenwichtig, maar wel een geslaagde en charmant geacteerde poging het leven in een stad in beweging voor even vast te leggen.