| T I T E L : | Conte d'automne |
| R E G I E : | Eric Rohmer |
| M E T : | Béatrice Romand, Marie Rivière, Didier Sandre, Alain Libolt, Alexia Portal, Stéphane Darmon, Aurélia Alcaïs |
Gerijpt meesterschap van Eric Rohmer
Door HANS BEEREKAMP
Continuïteit is het sleutelwoord in de tweeëntwintig
speelfilms die Eric Rohmer (Nancy, 1920) sinds 1959 voltooide. Het is
niet alleen de stijl, de elegante eenvoud, die het oeuvre van een van de
aartsvaders van de Nouvelle vague zo constant maakt; er is weinig
substantieel verschil tussen zeg Le genou de Claire (1970) en Conte
d'automne (1998), waarvoor Rohmer vorige week in Venetië de
scenarioprijs werd toegekend. Ook groepeerde Rohmer een groot deel van
zijn films in drie cycli: de zes Morele Vertellingen (1962-72), zes
Comédies et Proverbes (1980-87) en de Vertellingen van de Vier
Jaargetijden (1989-98), die nu met de Herfstfilm afgesloten worden.
Het is niet alleen najaar, het seizoen van de wijnoogst, op de kalender in Conte d'automne, maar ook in het leven van Magali (Béatrice Romand), een wijnbouwster in de Ardèche, en Isabelle (Marie Rivière), boekverkoopster in de Drôme. Hun vriendschap tekent zich langzaam af als de hoofdlijn in een kluwen van relaties tussen mensen van verschillende leeftijden aan weerszijden van het Rhônedal. Zo bouwt Rohmer zijn films altijd op, behoedzaam en met veel woorden, maar ook altijd met gedetailleerde aandacht voor landschappen en locaties. De schoorstenen van een kerncentrale markeren de eindigheid van dit aardse paradijs, waar niemand echt ongelukkig kan zijn, maar het leven wel veel gedoe oplevert. Magali heeft het te druk om nog aan de liefde te kunnen denken, want de druiven moeten geplukt, en er is altijd wel weer ander werk. Dus zet haar getrouwde vriendin een contactadvertentie en lokt een nette, aardige en discrete vrijgezel in de val, door zich zonder dit te melden voor de eenzame partij uit te geven. Het spel der misverstanden kan niet uitblijven en wordt hartstochtelijk gespeeld door de actrices, die beiden ooit ook bij Rohmer debuteerden, en door de regisseur, een bewonderaar van Balzac en Marivaux.
Conte d'automne voegt weinig toe aan wat we al kenden van Rohmer, maar het is een aangename film, die van gerijpt meesterschap getuigt. Nu er in Europa niet veel oude meesters meer over zijn, begint het feit dat een regisseur aan de verwachtingen voldoet steeds meer in zijn voordeel te spreken. Zo kan niet alleen de VVV van het gewest Rhône-Alpes tevreden zijn over de uitstekende reclame die Conte d'automne biedt voor het leven als God in Frankrijk, maar ook de liefhebber van degelijke filmkunst met academische trekjes. Het kabbelt en het babbelt, en er valt geen onvertogen woord of beeld.
NRC Webpagina's
23 SEPTEMBER 1998
